مقایسه اثربخشی آموزش مبتنی بر یادگیری اجتماعی هیجانی و آموزش حل مسئله اجتماعی بر میزان نشانه های اختلال نافرمانی مقابله ای

پژوهش حاضر با هدف بررسی و مقایسه اثربخشی آموزش برنامه یادگیری اجتماعی هیجانی و حل مسئله اجتماعی بر میزان نشانه های اختلال نافرمانی مقابله ای انجام شد. جامعه آماری، دانش آموزان پسر پایه سوم و چهارم ابتدایی دارای نشانه های اختلال نافرمانی مقابله ای شهر اصفهان در سال تحصیلی90- 89 بودند. از بین این جامعه آماری با روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای دو دبستان پسرانه به تصادف انتخاب شد و از بین دانش آموزان پایه سوم و چهارم 45 دانش آموز به شیوه تصادفی در سه گروه 15 نفری (گروه یادگیری اجتماعی هیجانی، گروه حل مسئله اجتماعی و گروه کنترل) گمارده شدند. روش پژوهش نیمه تجربی بود. در این پژوهش جهت تشخیص نشانه های اختلال نافرمانی مقابله ای دو مقیاس درجه بندی اختلال نافرمانی مقابله ای فرم والدین و مقیاس درجه بندی سوانسون نولان و پلهام فرم معلم مورد استفاده قرار گرفت. سپس دو رویکرد آموزشی برنامه یادگیری اجتماعی هیجانی و حل مسئله اجتماعی در دو گروه آزمایش طی7 جلسه اجرا شد. میزان نشانه های اختلال نافرمانی مقابله ای کودکان در سه گروه طی دو مرحله(پیش آزمون و پس آزمون) مورد سنجش قرار گرفت. داده های بدست آمده با روش آماری تحلیل کواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرارگرفت. نتایج تحلیل کواریانس نشان داد، میانگین نمرات نشانه های نافرمانی درگروه های آموزشی کاهش معناداری نسبت به گروه کنترل داشت(001/0 p<). نتایج پژوهش نشان داد که آموزش برنامه یادگیری اجتماعی هیجانی و حل مسئله اجتماعی بر کاهش نشانه های اختلال نافرمانی مقابله ای موثر می باشند. لذا توجه به برنامه یادگیری اجتماعی هیجانی و حل مسئله اجتماعی به مثابه مهارتهای زیربنایی هوش هیجانی و مهارتهای زیربنایی یادگیری اجتماعی و روابط بین فردی می توانند رویکردی موثر در آموزش نافرمانی مقابله ای باشند.